Wat al zo lang te sluimeren lag

Wat al zo lang te sluimeren lag

De hemel die de aarde raakt

Wat al zo lang al te sluimeren lag
kwam die nacht aan het licht
‘Ik ben, Ik zal er zijn’,
Uw kind,
aanwezig ons nabij.

Liefde die kracht geeft,
licht altijd bij ons,
moedeloosheid vergeten,
voorbij het zoeken,
eindelijk thuis.

Goedheid is sterker,
vrede is waarheid
als u bij ons woont.

Jeanette van Osselen

Dit bericht is geplaatst in Gedichten, Jeanette van Osselen, Kerst. Bookmark de permalink.